Kara Para Aklamayla Mücadele

Kara Paranın Aklanmasının Önlenmesinin Tarihçesi

Amerika Birleşik Devletleri, 1970 yılında Banka Gizlilik Yasasını (BSA) oluşturarak kara para aklamayı önleme mevzuatını yürürlüğe koyan ilk ülkelerden biri olmuştur. Kara para aklamayı tespit etmek ve önlemek için erken bir çaba olan BSA, o zamandan beri ek kara para aklama karşıtı yasalarla değiştirilmiş ve güçlendirilmiştir. Mali Suçları Uygulama Ağı artık BSA'nın atanmış yöneticisidir - misyonu "mali sistemi terör finansmanı, kara para aklama ve diğer yasadışı faaliyetler de dahil olmak üzere mali suçların kötüye kullanımından korumaktır."

1989 yılında çok sayıda ülke ve kuruluş küresel Mali Eylem Görev Gücü'nü (FATF) oluşturmuştur. Misyonu, kara para aklamayı önlemek için uluslararası standartlar geliştirmek ve teşvik etmektir. ABD'ye yönelik 11 Eylül saldırılarından kısa bir süre sonra FATF, yetki alanını AML ve terörün finansmanıyla mücadeleyi de içerecek şekilde genişletmiştir. Uluslararası Para Fonu (IMF) da bir diğer önemli kuruluştur. 189 üye ülkesi bulunan Avrupa Birliği'nin temel amacı uluslararası para sisteminin istikrarını sağlamaktır. IMF, kara para aklama ve ilgili suçların mali sektörün ve daha geniş anlamda ekonominin bütünlüğü ve istikrarı üzerinde yaratabileceği sonuçlardan endişe duymaktadır.

Kara Para Aklamayı Önleme Nasıl Çalışır?

Potansiyel kara para aklamayı tespit etmek, raporlamak ve uyum gerekliliklerini yerine getirmek için finans kuruluşlarının bu suçun nasıl işlediğine dair derin bir anlayışa sahip olması gerekir. Kara para aklama üç aşamadan oluşur: yerleştirme, katmanlama ve entegrasyon. Bunlar, fonların yatırılmasıyla başlayan ve daha sonra bunların kademeli olarak meşru varlıklar gibi görünen varlıklara aktarıldığı karmaşık bir dizi işlemdir.

• Yerleştirme , yasa dışı yollardan elde edilen fonların nasıl ve nereye yerleştirildiğini ifade eder. Para genellikle şu yollarla yerleştirilir: Nakit bazlı işletmelere yapılan ödemeler; sahte faturalar için yapılan ödemeler; banka hesaplarına veya kredi kartlarına küçük miktarlarda (AML eşiğinin altında) para yatırmak anlamına gelen "smurfing"; parayı, gerçek sahiplerinin kimliklerini gizleyen tröstlere ve offshore şirketlere taşımak; yabancı banka hesaplarını kullanmak ve fonlar bir avukata veya muhasebeciye verildikten kısa bir süre sonra işlemleri iptal etmek.
• Katmanlama , suç fonlarının kaynağından ayrılması anlamına gelmektedir. Yasadışı gelirlerin başka bir forma dönüştürülmesini ve fonların kaynağını ve sahipliğini gizlemek için karmaşık finansal işlem katmanları oluşturulmasını içerir. Suçlular bunu yasadışı fonlarının izini gizlemek için yaparlar, böylece AML müfettişlerinin işlemleri takip etmesi zorlaşır.
• Entegrasyon , aklanan fonların normal, meşru ticari veya kişisel işlemler gibi görünecek şekilde ekonomiye yeniden girmesi anlamına gelir. Bu bazen gayrimenkul veya lüks varlıklara yatırım yapılarak gerçekleştirilir. Aklayıcılara ve suçlulara servetlerini artırma fırsatı verir.
  

Yönetmelikler, Uyumluluk & AML

FATF, ülkelerin kendi kurumları ile kolluk kuvvetleri arasındaki bilgi akışını yönetmekten sorumlu bir mali istihbarat birimi (FIU) oluşturmalarına yardımcı olur. Hükümet mevzuatı ve her ülkenin FIU'su tarafından yapılan düzenlemeler, finansal kurumları kara para aklama ve terörün finansmanına karşı ilk savunma hattı haline getirmektedir.

Şüpheli işlem raporları (STR'ler) ve şüpheli faaliyet raporları (SAR'lar) aracılığıyla şüpheli faaliyetleri hükümete bildirerek, bankalar kolluk kuvvetlerini olası suç faaliyetlerine karşı uyarır. Birçok düzenleyici kurum, bankaların kara para aklamayı önlemek için uyması gereken uyum gerekliliklerini içeren kritik AML mevzuatını yürürlüğe koymuştur:

• ABD: ABD Vatanseverlik Yasası, Banka Gizlilik Yasası.
• Avrupa: AB Dördüncü Kara Paranın Aklanmasının Önlenmesi Direktifi (4AMLD).
• Kanada: Suç Gelirlerinin (Kara Para Aklama) ve Terörün Finansmanı Yasası (PCMLTFA).
• Avustralya: Kara Para Aklamanın Önlenmesi ve Terörizmin Finansmanıyla Mücadele Yasası 2006.

AML düzenlemeleri yargı yetkisine göre değişir - ancak genel olarak, finansal kuruluşlar uyumluluk gereksinimlerini karşılamak için aşağıdaki önlemleri alır:

• Müşteri tanımlama programı/müşterini tanı (KYC). Finansal kuruluşlar, meşruiyeti sağlamak için uygun müşteri kimliği ve doğrulaması talep etmelidir. Daha yüksek riskli ürün ve hizmetler (örneğin, özel bankacılık) daha derinlemesine dokümantasyon gerektirir.
• Büyük para birimi işlem raporlaması. Gereklilikler, kurumların bir iş günü boyunca tek bir müşteri tarafından yapılan belirli bir eşiğin üzerindeki işlemler için düzenleyici bir rapor (ABD'de "CTR" olarak bilinir) sunmasını gerektirir.
• Şüpheli faaliyetlerin izlenmesi ve raporlanması. Düzenleyici kurumlar, izlenmesi gereken davranışlar hakkında AML yönergeleri yayınlar (örneğin, bir raporlama eşiğinden kaçınmak için birkaç gün içinde çok sayıda nakit para yatırma veya çekme işlemi yapmak). Bir AML müfettişi, raporlama eşiklerini aşan ve görünürde bir iş amacı olmayan davranışları ortaya çıkarırsa, yasal gereklilikleri yerine getirmek için FIU'ya bir SAR/STR dosyalar.
• Yaptırımlara uyum. ABD Hazine Bakanlığı, ABD Yabancı Varlıklar Kontrol Ofisi, Birleşmiş Milletler, Avrupa Birliği, Majestelerinin Hazinesi ve Kara Para Aklama Mali Eylem Görev Gücü gibi düzenleyici kurumlar, finansal kurumların işlem taraflarını yaptırım uygulanan kişi, şirket, kurum ve ülke listeleriyle karşılaştırarak kontrol etmelerini şart koşmaktadır.